Bilmiyorum

Bazenbirkaç cümleye sığmaktır yaşamak.

Bazen de insanlardan kaçıp, şarkılarasığınmaktır.

Şuan  insandan  kaçmış, boşluğa düşmüş, şarkılara küsmüş,                                                                                                           

 çıkamadığım yokuştan pes etmiş durumdayım.

Oysaki ne ümitlerlebaşlamıştım sabaha.

En güzelhayallerim vardı onunla kurulan.

Şuan aklımda tekbir soru: ACABA?                                                                                                                                                                                 

Acabalargeçti keşkeleri,  yolum açıldı. 

Dilim lal,gözlerim kör, kulaklarım sağır oldu.

Dilsizoldu bedenim.

Tekgerçek; yolum açıldı, gidecek gücüm bitti.  

O açılan yolda  ben kapandım.Kendimi anlatmak istedim gerçeklerimle, beceremedim. 

Belki de şimdi gözümdeki o tek damla yaş, seni anlatır herkese.

Sonumubu kadar ucuza bitiremem. 

Senbeni fark etmesen de,  bulunmaz Hintkumaşıyım gerçekte.

Belkibir zaman gelir,üstünden geçer,  ezerim senifark etmem bile.

Dersin:“Ey gönül!  Kime söylersin,  kendin bile inanmazsın,  ardına bakar ağlarsın.”                              

Dersin: “ Eygönül! Kime söylersin?  Bu sene bu dersikime verirsin? 

Eygönül!  Uslanmazsın.

Mecnundeğilsin.

Leyla’nsana bakar, dönüp bakmazsın.        

Eygönül! Sorarım, sorarım sana :‘Bu sevda derdini kime yanarsın? Suyerine,  benzin içer, içersin de kendini niye yakarsın?

Mecnun değilsin ki gönlüm,bu sevda derdini  kime yanarsın?

Şükran YAĞCI